Annelikle ilgili çelişkili duyguları olan kadınlar anlatıyor

Annelik zor bir mesuliyet ve birçok hanım bu rolle ilgili ikircikli hislere haiz. Peki bu mevzuyu konuşmak niçin bu kadar zor?

“Annelik ikircikliliği”, birçok kadının yaşamış olduğu sadece pek azının dile getirmiş olduğu bir mevzu.

Annelikle ilgili karmaşık, çoğu zaman tutarsız duygular duymak olarak tanımlanan ikirciklilik, çocuğa karşı sevgi eksikliğinden kaynaklanmıyor.

Hakikaten de, ikircikli olarak tanımlanan anneler, evlatları için her şeyi yapacakları mevzusunda net olma eğiliminde. Hatta birçoklarının evlatları için hissettikleri kaygı, stres ve korku, anne olmayı zorlayıcı bulmalarında etken.

Fakat hem de hiddet, küskünlük, ilgisizlik, can sıkıntısı, kaygı, suçluluk, üzüntü ve hatta nefret hissedebilirler. Bir çok insan bu duyguları bir tek ‘iyi anne’ figürüyle değil, annelikle bile ilişkilendirmez.

Duygu karmaşası anneliğin vakit alıcı, yoğun emek gerektiren, duygusal bir vazife olduğu düşünüldüğünde aslen sürpriz değil. Bu rol, kişinin kimliğinde ve bir çok vakit fizyolojisinde zor değişimlerle beraber geliyor.

Anneler, var olduklarından bu yana muhtemelen bu mevzuda tutarsız duygular beslemişlerdir.

Sadece annelerin ebeveynliğin zor bulunduğunu söylemeleri “düzgüsel” görülse de, bu rolden hoşlanmadıklarını söylemeleri hâlâ tabu olarak görülüyor.

Annelik devamlı zor olmuştur. Sadece günümüze hususi baskılar bu görevi daha da zorlaştırabiliyor.

Mesela, 20. yüzyılın ilk yarısından değişik olarak, annelerin tüm zamanlarını, emeklerini, duygusal, zihinsel ve finansal kaynaklarını çocuklarına vermeleri beklenirken, hem de işlerinde ve ilişkilerinde yüksek performans göstermeye devam etmeleri umut ediliyor.

Anneliğin bu kültürel inşası 1996 senesinde, “yoğun annelik” adıyla anılmaya başlandı.

Bunlara ek olarak, anne-babalara verilen desteğin büyük seviyede çağıl yaşamın talepleri açısından yetersiz kalmış olduğu bir dönemde bayanlar bu ideali gerçekleştirmek için savaşım ediyor.

Dünyanın en varlıklı ülkelerinden bazılarında doğum izni dört aydan daha azca.

Birleşik Krallık’taki çift gelirli ailelerde, bir kadının tam zamanlı gelirinin averaj yüzde 50’den fazlası çocuk bakımı için harcanıyor.

Avustralya’da annelik emekleri meydana getiren sosyolog ve The Good Enough Mother (Yeterince İyi Annelik) podcast’inin sunucusu Sophie Brock, “Anne olan hepimiz biliyor: Aşırı yük altındayız, aşırı geriliyoruz, aşırı çalışıyoruz, duygusal emeğin çoğunu taşıyoruz, ev işlerinin çoğunu yapıyoruz, ücretli işin baskısını taşıyoruz” diyor ve ekliyor:

“Ve sonrasında ‘Hepsini başardım. Ben muhteşem bir anneyim. Savaşım etmiyorum’ şeklinde bir maske takmamız umut ediliyor.”

Annelikle ilgili hoşnutluk hissedilmediğinde utanç ve suçluluk duymak yaygın bir durum.

Bilhassa toplumsal medyadan aile sohbetlerine kadar tüm deneyimin pembeye boyanması ve oldukca azca annenin hakkaten ne kadar zorlandığını paylaşması bunda etken.

Oldukça sayıda hanım hisleri mevzusunda sessiz kalmayı tercih ediyor. Hislerini paylaşmamak onları daha yalnız hissettirebiliyor ve depresyon benzer biçimde daha karanlık sulara sürüklenmelerine niçin olabiliyor.

Kanada’da anne ruh sağlığı alanında çalışan terapist Kate Borsato, probleminin annelik ikircikliliği değil ondan çıkardığımız anlam bulunduğunu söylüyor; “Eğer şahıs kendisinde bir problem olduğu yada ikircikli hisleri yüzünden anneliğe uygun olmadığı; fena bir seçim yapmış olduğu ya da evlatlarının bu şekilde bir anneyi hak etmediği sonucuna varırsa bu durum tehlikeli olabilir” diyor.

Annelik ikircikliliği tartışmaları hâlâ utanç ve utandırmaya odaklansa da bu durum yavaş yavaş değişiyor.

Bazı bayanlar kariyerlerini öteki annelerin daha iyi bir tecrübe yaşamasına destek olacak şekilde tekrardan kurguluyor.

TikTok’ta annelikle ilgili zorluklar mevzusunda içeriklerin noksan bulunduğunu gören Libby Ward, 2020’de Diary of an Honest Mom (Dürüst bir Annenin Günlüğü) adlı bir hesapta kendi deneyimini paylaşmaya başladı.

Altı ay sonrasında Instagram’da da bir hesap açtı. Bugün 1,5 milyona yakın şahıs tarafınca takip edilen hesabın en beğenilen videolarının bir çok, ebeveynliğin zorluklarını gösteriyor.

Bunlar içinde evlatlarının hazırladığı öğle yemeğini yememesinden duyduğu hayal kırıklığını, anneliğin kendisini iyi mi daha azca “keyifli” biri haline getirdiğine dair bir rap şarkısını ve ailesinin onun Anneler Günü’nde uyumasına iyi mi izin verdiğini(!) gösteren bir video var.

Ward, o denli oldukca ilgi görüyor ki, annelerden almış olduğu mesajlara cevap vermek için birini görevlendirmek zorunda kaldığını söylüyor.

Ward, “Pek oldukca anne, annelikle ilgili yaşadıkları zorluklardan dolayı oldukca utanıyor ve oldukca suçlu hissediyor. Ve bu mevzuda kendilerini oldukca yalnız hissediyorlar” diyor.

Ward, uykusuzluk, utanç, çocuklarına bağırmak benzer biçimde kendisini yalnız hissettiği şeyleri paylaştıkça bunların ‘ortak deneyimler’ bulunduğunu fark ettiğini söylüyor.